Afscheid...

Daar zitten we in de kamer,
tijd voor afscheid is het nu echt.
Geen grapjes meer, maar serieus,
wat voelen we ons super slecht.

Het is zo moeilijk om te gaan,
ik blijf het liefst veel langer hier.
Al is dat nu nog geen optie,
ooit zal ik vinden de manier.

Honderdduizend mooie woorden,
je spreekt ze uit, kijkt me niet aan.
Jij vindt het zelf lang niet genoeg,
hoe kun je me zo laten gaan?

Wat jij zegt en wat jij deed,
was en is meer dan genoeg, hoor.
Die fijne glimlach, die knuffel,
luister nou, daar doe ik het voor.

Op naar het vliegveld, wat een ramp,
het allerliefst keren we om.
Thuis is naar links, toch gaan we rechts,
je zorgt dat ik op tijd aankom.

Ik hou me sterk, ik kan het echt,
jij kunt het niet, ik ben het dus.
Nu is het mijn beurt er te zijn,
al is dat best een hele klus.

Met een allerlaatste knuffel,
zeggen we dag of nee tot snel.
Mooie woorden over en weer,
terugkomen doe ik zeker wel!

~ voor Charles, Anna en de kids die het zo moeilijk hadden met mijn vertrek. En voor mezelf omdat het meer was dan een hele klus.