Een bijzonder afscheid...

'Over de niet zo leuke kant van mijn verblijf in Tanzania... Afscheid nemen.'

Zaterdagochtend werd me via de app gevraagd of ik over 10 minuten klaar kon staan. Het was nog vroeg, zeg wat is dit? Ik appte terug dat het oke was, maar wel op de pole pole manier. Inmiddels ben ik zo ingeburgerd dat ik compleet verbaasd was door de stiptheid. Samen met Charles en Anna bracht ik een bezoekje aan de kleermaker. Die nam mijn maten op en ging aan de slag met het bijstellen van mijn jurk. Ik werd de auto ingestuurd, maar Anna bleef binnen. Ik zag nog net dat ook haar maten werden opgenomen... Wat zijn ze van plan?! We reden naar huis en rond een uur of 12 zou Charles me weer komen halen... Helemaal prima, hakuna matata. Terug thuis pakte ik alvast mijn koffer in en deed hem op slot. Daar had ik nu wel even tijd voor en aangezien ik morgen oprecht wil genieten van iedere minuut besloot ik het nu alvast te doen. De laatste spullen stop ik zondagmiddag wel in mijn rugzak.

Rond een uur of 12 werd mijn jurk gebracht met de boodschap hem direct aan te trekken. Ik zou immers bijna opgehaald worden, dat werd een uur later. In de tussentijd speelde ik nog wat met Wade en hielp ik Jacky met het uithalen van haar vlechtjes. Totdat Charles in de deuropening stond, tijd om te gaan. Toen ik in de woonkamer kwam was iedereen echter weer verdwenen. Wade liet zichzelf als eerste zien, met een mini blouse in hetzelfde patroon. Niet veel later kwam ook Charles tevoorschijn in eenzelfde blouse. En toen wij al in de auto zaten stapte Anna in met kleding van dezelfde stof. Ik lag compleet in een deuk bij het zien van dit plaatje. Wat zagen we er samen prachtig uit. De boodschap erachter was nog veel mooier. 'We mogen dan wel een verschillende huidskleur hebben, nu door deze kleding lijken we ook uiterlijk op elkaar. En dat is wat hoort als je familie bent.' Ik kreeg er kippenvel van.

Op weg naar school, ik had heus wel in de gaten dat we daarheen gingen, was het bewolkt. 'The sky is almost crying' - ja wrijf het er nog maar even in. Op school werden we begroet door de headteacher Glory, maar naar binnen mochten we nog niet. Eerst moesten alle leerkrachten het lokaal in. Het speciale lokaal, dezelfde als waar ik de workshops gaf. Ik kwam in een prachtig versierd lokaal met mooie spreuken op het schoolbord en de slinger die ik met mijn klas voor Charles gemaakt had, hing er nu voor mij. De muziek starte, ik werd naar mijn 'troon' begeleid en iedereen begon te dansen. Een ingestuurde dans, zelfs de mannen, die nooit dansen, dansten mee. En dus was het ook aan mij om halverwege mee te dansen. Hierna opende Bennedict de ceremonie, compleet met draaiboek in de hand. Wat een prachtig gebaar. We opende de middag met gebed, door Yohana. Ik was geraakt door het feit dat hij er was. Pas geleden vertelde hij mij nog dat de zaterdag voor hem zondag is en hij dan nooit op school is. Hoe bijzonder dat hij er dan speciaal voor mij wel was vandaag! Er volgden een aantal woorden van dank. Daarna een langere speech, voorgelezen door Glory, voorbereid door het hele team. Daarna was het mijn beurt. Gelukkig had ik één en ander op papier gezet. Het volgende programmapunt was voor de schoolmanager, oftewel mama Anna. Ik kreeg een prachtig mooie armband met de tekst: 'Karibu Rocklandschool' en werd omgetoverd tot Masai-vrouw. Vooral de intense knuffel daarna was een prachtig gebaar. Tijd voor het vervolg, Kasase las een aantal briefjes voor. Voor mij... voor de KWS en voor de kerk... Die kreeg ik mee samen met de certificaten als dank voor de donaties, die op een officiële manier werden overhandigd. Tijd voor de rest van de staff om zich tot mij te richten en toen sprak de director, papa Charles. Die sprak zijn dank uit in een ruim zeven minuten durende speech. Tijd voor lunch! We aten samen, lachten en wisselende fijne blikken uit. Met een lach en zo nu en dan een traan. Na het eten was het tijd voor Wade, speciaal voor mij (zo vaak thuis samen gedaan) danste hij op 'Let it go' van Frozen. Bennedict eindigde de ceremonie zelf, met een woord van dank en... een knuffelmoment. Om en om kwam iedereen mij een knuffel brengen. Hier zo normaal, bij ons zo ongewoon. Maar wat was het fijn. Buiten maakten we een familiefoto en een teamfoto. Ik wachte totdat iedereen naar huis ging, nog een extra knuffel hier en daar... En toen moe, maar met een heel speciaal gevoel van dank naar huis. Ik sliep laat en dacht terug aan deze bijzondere dag!

Na een mega onrustige nacht zat ik zondag al vroeg aan het ontbijt. In mijn eigen outfit. Ik zou vanmorgen samen met de familie naar de kerk, de andere twee wilden niet mee. Mij leek het een mooi moment om zo samen met de familie af te sluiten en anders ging ik toch alleen maar zitten denken en piekeren. Niet veel later kwam Charles bij me aan het ontbijt zitten, in zijn oranje blouse. Toen ook Anna en Wade in onze outfit verschenen, kon ik niet anders dan me heel snel omkleden. Met het hele gezin Mazulla vertrokken we, te laat, naar de kerk. Het werd een lange dienst, in het Swahili. Voor Wade was het teveel en die sliep zo'n twee uur bij mij op schoot. Aan het eind meende ik ineens een aantal keer mijn naam te horen, dat had ik me vast verbeeld... Of nee toch niet, Charles stond op en haalde me naar voren. Hij deed zijn verhaal, in het Swahili maar ik kon het verstaan... Ze wilden mij bedanken en zegenen, hier in de kerk... Ik voelde me enigzins ongemakkelijk en dat terwijl ik toch echt wel wat gewend ben. Of het oke was, dat ze me gingen zegenen. Wie ben ik om nee te zeggen tegen iets dat voor jullie zo belangrijk is?! In een kring kwamen ze om me heen staan, Anna en Charles dicht bij mij, samen met de pastor en nog een aantal mensen. Ze spraken ieder hun eigen, maar allemaal tegelijk, gebed uit met hun handen op mijn hoofd en schouders. Het werd een bijzonder moment en ontdaan liep ik terug naar mijn plek.

Terug thuis was het tijd voor de lunch, de andere twee hadden op me gewacht. Ik kleede me om en samen liepen we naar het weeshuis. Tijd om afscheid te nemen, niet te beladen. Gewoon wat knuffels, zoals zo vaak en een tot ziens. Het kwam bij sommigen echter wel degelijk binnen. Eén van de kids kroop boos zijn bed in, gelukkig trok hij bij en namen we met een fijne knuffel afscheid. Na een laatste groepsknuffel was het genoeg. Ik zei dag tegen het personeel van PaJoWa en via de andere short cut liepen we terug. Halverwege pikte privéchauffeur Joely ons op, zijn manier van dank. Voor uitspreken is hij veelste verlegen. Thuis knuffelde ik met Wade en Patricia op de bank en keken we nog wat filmpjes op mijn telefoon.

Toen was het toch echt bijna vijf uur, tijd om te gaan. Maar niet voordat ik opnieuw in het zonnetje werd gezet. Nu thuis, in mijn veilige omgeving. Wat was dit een moeilijk moment, voor ons allemaal. Charles en Anna spraken opnieuw hun dank uit, de huishoudster en Paskazia ook. De kids zeiden bedankt en de mooie woorden van de andere vrijwilligers waren de afsluiting. Natuurlijk stapte ik niet in de auto voordat ik een laatste rondje knuffels had gegeven. Oh ja, en die koffer van Charles laat ik hier (en hij is niet leeg...) Samen met Charles ging ik op weg naar het vliegveld. Nee weg mocht ik nog niet, Wade wilde nog wat zeggen. Het werd een reeks handkussen over en weer. De lieverd. De rit naar het vliegveld werd een pittige. We stopten nog even in Arusha omdat Charles de opdracht had gekregen (van één van de leerkrachten van vorige jaar) nog een armbandje voor me te kopen. Toen we Arusha uit reden en op de kruising stonden... was het links of rechts. Mijn hart zei links, terug naar huis. Maar ja, we moesten toch echt rechts. Het afscheid was zwaar, maar onvermijdelijk. Na de allerlaatste fijne wensen over en weer stapte ik het vliegveld binnen. Tijd om terug te gaan...