Van druk, druk, druk naar relax...

'Over een druk weekend vol indrukken, afscheid en hoe ik tussendoor zelfs tijd vond om te relaxen.'

Vrijdag werd zoals verwacht een dag vol indrukken. Deze dag liet zich van zijn mooiste kant zien. Ik neem jullie en mezelf even mee terug naar deze bijzondere dag. Na een stevig ontbijt wandelden we naar school. Daar hielp ik bij de afname van de test in pre-unit. Rond een uur of 10 wandelden we terug naar huis. Toeval bestaat niet, het moest zo zijn. Vlak voordat we thuis waren trof ik sir Maganga, een leerkracht van vorig jaar. Hij liet me zijn dochtertje zien en we kletsen even flink bij. Ik haalde de spullen voor de sportactiviteit op en samen liepen we, al kletsentd, naar Bali Bali (het sportveld). Bijzonder hoor, hoe ook dit weer een mooi en waardevol gesprek werd. Aangekomen bij Bali Bali namen we afscheid en voegde ik me weer bij de andere vrijwilligers.  We bliezen ballonnen op, hingen ze in bomen en troffen de laatste voorbereidingen voor de sportactiviteiten. We hadden allemaal een activiteit en om en om kwamen de verschillende klassen bij ons langs. Erg leuk om ook sommige leerkrachten fanatiek te zien meedoen, dat kan ik zelf ook nooit laten. We sloten de ochtend af met een lolly onder de boom en wandelden terug naar school. Daar hielp ik, in het geheim, met de voorbereidingen voor de goodbye lunch van de vier vertrekkende vrijwilligers. Het werd een geslaagde lunch met natuurlijk weer vele speeches en zelfs de Macarena! Daarna even snel een blik geworpen in PaJoWa (het restaurant), daar was alles zo ongeveer in kannen en kruiken en dus naar huis gewandeld. Thuis geholpen met het bakken van de chapati. De huishoudster keek met verbazing toe en benoemde mij tot master cook chapati. We hadden tegen Charles gezegt dat hij om 7 uur op school moest zijn voor een verrassing. Natuurlijk deden wij pole pole en vertrokken we een uur later van huis. Anna, de kids en de andere vrijwilligers wachten in het restaurant en ik liep naar school om Charles te halen. Die smeerlap duurde het te lang en halverwege kwam ik hem in de auto tegen. Ik beval hem om terug te rijden naar school en daar de auto te parkeren. Daarna nam ik hem mee op sleeptouw naar PaJoWa. Daar stond iedereen al als verrassing te wachten. De surprise was groot, mooi om te zien. Al vraag ik me af hij echt niks in de gaten had. We aten met de hele familie en hadden het fijn. Bijzonder om een grote bijdrage te mogen leveren aan dit bijzondere project. Met een slapend kindje op mijn schoot reden we naar huis en was het tijd om ook mijn eigen bedje in te kruipen.

Zaterdagochtend sliep ik voor de verandering eens uit. Of nou ja, ik bleef wat langer in mijn bedje liggen. Rond een uur of 9 ontbeten en toen even relaxtijd met mezelf. Daarna even wat kleding gewassen, met de hand en een emmertje water wel te verstaan. Rond een uur of 12 met Charles en een andere vrijwilliger vertrokken naar het vliegveld. We brachten haar weg en ik dacht dat we weer terug zouden rijden. Maar nee, natuurlijk gingen we nog 'somewhere', de spreuk van dit jaar. We gingen naar Mererani, een plaatje vlakbij het vliegveld. Charles was hier zelf ook nog nooit geweest, dus het werd een tocht met vele gesprekken. Hier bezochten we de plaats waar ze het beroemde Tanzanite winnen, niet dat we echt iets konden zien... maar ach het gaat om de ervaring. Daarna gingen we ergens op een lokale plaatst eten. Er kwam een Masai man bij ons aan tafel zitten, die niet meer ophield met kletsen. In het Swahili, gelukkig had ik mijn persoonlijke tolk bij me. De Masai man wilde dat we meegingen naar zijn huis. Hij zou daar een geit slachten en voor ons klaarmaken. Dan zou zijn familie gezegend worden... Uhm, nou liever niet. Dan moesten we maar mee en blijven slapen en de volgende ochtend de geit meenemen... Uhu! Ik deelde mijn chips Masai met hem en zei dat hij met het eten van mijn voedsel ook wel gezegend werd. Eindelijk konden we hem afpoeieren! We gingen weer op weg, de rit van anderhalfuur werd verdubbeld. Nog een bezoekje hier, gesprekje daar. Oh ja en nog even langs school. Ik gokte de aankomst tijd weer goed. Thuis even niks gedaan en toen met Zia en Lynn naar PaJoWa om te helpen koken en serveren op de eerste echte openingsdag. Het werd een geslaagde avond en moe, maar voldaan keerde we terug naar huis. Met dank aan onze privé chauffeur Joely.

Zondagochtend sliep ik echt uit. Lynn was die nacht vertrokken en vandaag zouden ook de andere twee Spaanse meiden vertrekken. Maar goed ook, want echt gezellig waren ze niet meer. Het werd een relaxte dag. Beetje lezen, puzzelen. Aan het eind van de middag gingen we samen met Charles naar een voetbalwedstrijd. Dat is een hele beleving hier. Ergens in een primitief gebouwtje stond een grote tv. De van hout in elkaar geflanste bankjes zaten vol met schreeuwende mannen. Nu weten de meesten van jullie wel hoe grote fan ik ben van voetbal... Natuurlijk liet ik mezelf van mijn beste kant zien. Gelukkig was de wedstrijd tussen Liverpool en Manchester niet saai. Thuis aten we ons diner en kroop ik na een fijne douche mijn bed in. Op naar een nieuwe 'werkweek' @ Rockland.