Levenslessen over het echte leven!

'Over dat wat echt belangrijk is in het leven en hoe je aan dromen kunt werken. Met tussendoor de hoogtepunten van de safari.'

Al vroeg ging afgelopen donderdag de wekker. En met vroeg bedoel ik om precies te zijn 4.30 uur... Om vervolgens een uur later bij de driver in te stappen. Charles zwaaide ons, natuurlijk, uit en wij gingen op weg naar Arusha. Daar stapten we over in een andere auto die ons naar Manyara bracht. We sloten aan bij een groep met een Belgisch en een Spaans koppel, aten een heerlijk ontbijt en gingen op pad met de jeep.

Manu werd onze gids voor de komende dagen. Ook hier aan de andere kant van de wereld, is de wereld klein. Manu sprak Nederlands en woont in Ngaramtoni (de community waar ik verblijf). Gedurende de dagen vertelde Manu ons zijn levensverhaal en zijn levensmotto. Ik kan zo ontzettend genieten van de openheid hier. De verhalen zijn absoluut geen rozengeur en maneschijn, maar schroom om ze te delen is er nooit. Het levert anderen en jezelf zoveel mooie inzichten op als je ze deelt. Daar kunnen wij Europeanen nog heel veel van leren. Manu wilde altijd dokter worden. Dit is niet gelukt... Maar hij houdt ontzettend van de natuur en is happy met zijn job als safariguide. Daarnaast is hij in de community op vrijwillige basis een 'social worker' en heeft hij de cliniclowns hier geïntroduceerd. Hij is dan wel geen dokter geworden maar geeft wel injecties. Zoals hij zelf zegt injecties met liefde. Wat een prachtig levensmotto. Eentje om te onthouden! Het motto van de safari is trouwens ook wel noemenswaardig: 'I am still working on your dreams.. ' Mooi hoe Manu zijn best deed om deze safari voor ons onvergetelijk te maken.

Net nadat we de gate van Ngorongoro hadden gepasseerd staken er drie olifanten voor de auto over. Eén van hen was gigantisch wel tien meter hoog. Een prachtige start van onze geweldige safari. Het uitzichtpunt over Ngorongoro was weer fantastisch. Vlak voordat we Serengeti (we zaten inmiddels al heel wat uren, een stuk of acht, in de auto) binnen reden brachten we een bezoek aan een Masai Village. Ze deden een welkomsdans voor ons. Ik danste mee, ze lieten ons zien hoe ze vuur maakten en we namen een kijkje in de huizen. Erg leuk om te zien. Na het bezoek aan de Masai zagen we een grote groep giraffes. Dat is een uitzondering aangezien giraffes meestal alleen of in kleine groepjes leven.

Na het passeren van de gate van Serengeti kon het echte zoeken beginnen. De eindeloze vlaktes, prachtige uitzichten en mooie natuur waren weer een groot cadeau voor mijn ogen. En ineens was daar een groep met drie slapende leeuwinnen. We zagen een groep nijlpaarden en vervolgens begonnen Manu flink te racen met de jeep. Er was blijkbaar iets interessants. Interessant was het zeker. Er lag een moeder luipaard haar baby te voeden op een rots. Manu zorgde voor een prachtige plek. We zagen het luipaardje drinken en spelen met de staart van de moeder. Fantastisch! Natuurlijk zagen we daarna nog veel meer prachtige dieren, maar dit was toch wel het hoogtepunt van de dag.

Na een frisse nacht in een prachtig tentje vertrokken we al vroeg voor de volgende rit door Serengeti. We zagen de zon opkomen en werden stil... Stil van de prachtige natuur en de mooie woorden die Manu sprak. Wat een bijzonder mens. Al snel kwam een groep met een stuk of 6 leeuwen in beeld. Terwijl alle andere jeeps vertrokken vond onze gids dat we nog even moesten wachten. We stonden daar als enige in de middle of nowhere. Ineens kwam er beweging. Het waren geen 6 leeuwen... Er staken 17 leeuwinnen en 1 leeuw over aan de voor- en achterkant van onze jeep. Het was echt gigantisch. Zoiets moois heb ik nog nooit gezien. Een absoluut hoogtepunt van mijn safari. Als je denkt dat dit het was... Dan heb je ongelijk. We zagen een nijlpaard wandelen, een groep jonge mannetjes leeuwen en twee leeuwen genieten van een gazelle. Dit samen met alle vogels en andere dieren maakten Serengeti tot een top ervaring. Tegen het eind van de middag verlieten we Serengeti en gingen terug naar Ngorongoro.

In het kamp van Ngorongoro maakte ik mijzelf klaar voor een koude nacht. De twee slaapzakken en warme pyjama bleken voldoende. Afzien was het absoluut niet. Ik heb heerlijk geslapen. De game drive in de krater was er ook weer eentje voor in de boeken. Vele leeuwen, slapend, etend, overstekend zelfs met welpen dicht bij onze jeep. De grote hippopool, hyana's en pumba's waren ook erg indrukwekkend. Wat ook indrukwekkend was, was de grote groep zebra's en de grote groep gnoes. Man, man wat kunnen die beesten een herrie maken. Het absolute hoogtepunt was vandaag toen we terug waren op de camping. Nadat wij onze lunch hadden gegeten liep er ineens een olifant over het terrein, op zoek naar tikitimaji (watermeloen). Een mooi afscheid van onze safari. De lange terugreis naar Ngaramtoni viel gigantisch mee. We hadden het fijn met elkaar, boften met de gids en de groep en waren keurig voor het donker thuis! (Dat vindt vooral Charles erg fijn ;-))

Na een heerlijk douche (met emmertje hé?!), eindelijk weg met al die stof, snel mijn bedje ingekropen  Vanmorgen samen met een groepje andere vrijwilligers mee geweest naar de kerk. Dit was echt een bijzondere ervaring, nieuw ook voor mij. Ik stelde mezelf voor 'Jina langu ni Marlies. Nimetokea Uhollanzi.' De worship was prachtig, de preek bijzonder inspirerend en het gezamenlijk bidden enigzins vreemd. Sommigen schreeuwen het uit... Ik genoot van het dansen met de kinderen. Dank aan Charles die het grootste gedeelte voor ons vertaalde, aangezien de dienst volledig in het Swahili was. Een ervaring die ik niet had willen missen. De komende weken zal ik ongetwijfeld nog eens gaan.

Na de lunch fijn gespeeld met de kinderen en rond een uur of vier op pad gegaan met Charles. We zouden alleen even naar de bank, nu ken ik Charles langer dan vandaag... Hij liet mij de plaats zien waar tot 2015 de school was en waar ze zelf ook woonden. Indrukwekkend om te zien en om het verhaal te horen. Na het bezoekje aan de bank troffen we een bekende van Charles. Een vrouw die betrokken is bij het verbeteren van het onderwijs op Rockland. Ze nodigde ons uit voor een sapje en dus zat ik ineens ergens in een klein cafeetje! Daar kreeg ik een heuse Swahili les. Ze was diep onder de indruk van mijn 'talent' de woorden op de juiste manier te schrijven, meestal dan. Ook spraken we over het onderwijs. Hier en bij ons, de verschillen, wat ik al gezien heb hier, wat ik adviseer...

Het werd een prachtig gesprek. Weer eentje vol met liefde en dromen. Iets wat ik zo graag ook zelf veel meer zou willen doen, maar wat in onze eigen cultuur nog zo vaak wordt beschouwd als 'zweverig'. De mensen hier zeggen altijd wel dat ze nog zoveel van ons kunnen leren, maar als het om het echte leven gaat kunnen wij nog veel meer van hen leren!