Back home❣

'Over thuiskomen en hoe bijzonder en speciaal dat eigenlijk is.'

De laatste uren wachten op Nairobi vlogen toch nog enigzins voorbij. Samen met Irene, het meisje dat ik in het eerste vliegtuig trof, vulde ik de tijd. We hadden uitzicht op het in- en uitladen van de vliegtuigen. Ontbeten samen en speelden spelletjes. Grappig wat zo'n onverwachte ontmoeting kan doen. Prima tijdverdrijf ;)

Om half 1 mochten we al richting de gate en al vroeg zat ik in het vliegtuig. We vlogen op tijd weg om na 35 minuten alweer te landen. We hadden wind mee. Bij het zien van de luchthaven in Kilimanjaro was direct het warme gevoel terug. De laatste verplichte handelingen konden me niet snel genoeg gaan. Er moest natuurlijk nog wel één en ander gebeuren. Paspoort check en hup visa aanvragen. Ik was dit keer voorbereid en had het visumformulier thuis al ingevuld. De aanvraag ging dus ook vlot en snel. Fotootjes, vingerafdrukken en kijk aan de koffers stonden al klaar. Die door een laatste scan en toen hup de bocht om...

Daar buiten, bij de aankomsthal stond Charles al op me te wachten. Met, natuurlijk, een big smile en een prachtig briefje, met bijzondere woorden. Die las ik natuurlijk pas later ;) 'Welcome back home *Marlies*. Tanzania is your country. Mazulla family is your home. Rocklandschool is your project. Tunakupenda sana.' De mooie rozen die ik daarna als welkom kreeg zal ik bewaren als droogboeket. Het welkom was letterlijk en figuurlijk warm. De temperatuur was een stuk aangenamer dan vorige jaar. Lieve collega's ik heb jullie groeten en lieve woorden overgebracht.. Ennuh mocht ik niet terugkomen dan zijn jullie van harte welkom om mij te komen halen. Er staan al bedden klaar.

En nu hup naar huis?! Althans dat dacht ik, maar hé Tanzania... dus pole pole... Er zouden twee nieuwe vrijwilligers uit Spanje aankomen en dus bleven we daar nog even opwachten. Die hadden werkelijk pole pole 3.0 te pakken. Het duurde Charles allemaal veelste lang. Voor mij was het de perfecte manier om weer in de pole pole stemming te komen. Uiteindelijk waren ze er en konden we op naar huis.

Dat werd voor mij een bijzondere ervaring. Alles was zo herkenbaar, ik wist precies wanneer we welke kant op gingen. Nu pas realiseer ik me, nog meer, hoeveel indruk alles vorig jaar op me gemaakt heeft. Veel, heel veel was zo herkenbaar en juist daardoor kon ik zelfs na die akelige vliegtuignacht intens genieten. De prachtige zonnebloemen die overal stonden, waren me vorig jaar dan weer niet opgevallen. Na een lange rit, er was veel verkeer op de weg, kwamen we eindelijk thuis.

Op het moment dat ik uit de auto stapte stond Wade, de jongste zoon van Charles, al om het hoekje. Prachtig hoe hij riep: 'I remember you'... Om vervolgens in mijn armen te springen en me niet meer los te laten. Ook het weerzien met Anna en Paskazia was erg fijn. Koffer uitgepakt, kennisgemaakt met de reeds aanwezige vrijwilligers en flink geknuffeld met de kids die er waren. En toen was ik weer thuis. Want ja dat is precies hoe het voelt.